Déjà vu? • HPI Racing Toyota Celica ST185, Monte-Carlo 1992, Sainz / Moya

Hej! Przygotowując się do dzisiejszego wpisu, miałem wrażenie, że kiedyś już to robiłem. Im dłużej przeglądałem wyniki w bazie ewrc-results, tym bardziej byłem przekonany, że kliknąłem przez pomyłkę sezon 1990, zamiast 1992. Tymczasem one po prostu przebiegały niemal identycznie: w obu sezonach pierwsze trzy miejsca generalki zajęli Kankkunen, Auriol i Sainz. W obu to Carlos Sainz został Mistrzem Świata i w obu wygrał on po cztery rajdy. W obu jeździł Toyotą Celiką, a nawet w obu ukończył Rajd Monte-Carlo na drugim miejscu, za każdym razem ustępując tylko Auriolowi z Lancii!

HPI-Racing Toyota Celica ST185, Rajd Monte-Carlo 1992

Różnica była jednak taka, że sezon 1990 był już trzecim rokiem startów ST165, podczas gdy dla nowego modelu — Celiki Turbo 4WD ST185 — był to pierwszy rajd w historii. Zatem drugie miejsce zdecydowanie można nazwać udanym debiutem. Nowym modelem inżynierowie Toyoty rozwiązali wszystkie problemy poprzedniczki, o których możecie przeczytać tutaj. Auto miało teraz lepszą aerodynamikę oraz dzięki przebudowaniu frontu auta, dużo lepsze chłodzenie. Konkurencja jednak też nie stała w miejscu. Ford poprawiał swoją Sierrę Cosworth, Mitsubishi i Subaru coraz śmielej stawiały kroki, a Lancia przygotowała Super Deltę, którą zdołała pokonać Toyotę w klasyfikacji konstruktorów. Za sterami włoskiej maszyny Didier Auriol ustalił też rekord 6 zwycięstw w jednym sezonie, który został pobity dopiero w czasach świetności Loeba. Więcej na temat Delty znajdziecie w tym wpisie. Pomimo sześciu zwycięstw, francuski kierowca musiał uznać wyższość Carlosa Sainza, który pokazał swoją regularność w dojeżdżaniu na podiach. Zresztą, słynął z tego do końca swojej kariery.

Zwycięska Delta Auriola oraz Celica Carlosa Sainza — podium Rajdu Monte-Carlo 1992

Jak już pewnie wiecie, dzisiaj zajmiemy się Celiką ST185 z Rajdu Monte-Carlo '92, za sterami której zasiadała załoga Carlos Sainz / Luis Moya. Hiszpanom zabrakło wtedy nieco ponad dwie minuty do pokonania Auriola. Za przygotowaniem najwyższej jakości miniatury stoi amerykańska firma HPI-Racing. Na łamach bloga prezentowałem modele tej marki już czterokrotnie i nigdy się nie zawiodłem. Podobnie jest w przypadku omawianej dzisiaj Toyoty. Miniaturka ma świetnie odwzorowane proporcje a do tego zachwyca jakością warstwy lakieru oraz precyzją w nałożeniu kalkomanii.

Nie mogło zabraknąć zdjęcia prawdziwego auta Sainza | źródło

Wizytówką HPI są koła, a bohaterka dzisiejszego wpisu niewątpliwie to potwierdza. Felgi mają idealny kształt, zaznaczono na nich wszystkie śruby i otwory, a ponadto oklejono kalkomaniami. Z przodu model może poszczycić się ładnie zrobionymi wlotami powietrza na zderzaku i masce, fajną atrapą oraz bardzo szczegółowymi reflektorami w stylu żaby. Na boku miniatury warto zauważyć obecność wszystkich uszczelek wokół okien, wyraźnie zaznaczone linie podziału blach oraz wspomniane felgi. Tył natomiast, podobnie jak w przypadku Lancera, powoduje opad szczęki. Całą uwagę skradają pięknie załamujące światło dwuwarstwowe reflektory, wyglądające jak żywcem wyjęte z prawdziwego auta... O końcówce wydechu mówić chyba nie muszę ;) Jeśli zajrzymy natomiast do wnętrza modelu przez tylną szybę, to ujrzymy pasy bezpieczeństwa przymocowane do klatki bezpieczeństwa, koło zapasowe przytwierdzone pasami do podłogi, mocowania amortyzatorów, czy elastyczną rurę od wlewu paliwa.

Ten egzemplarz udało mi się odkupić od wieloletniego kolekcjonera rajdówek za całkiem uczciwą kwotę, co niestety jest rzadkością w przypadku HPI. Rynek wtórny bardzo szybko zweryfikował jakość miniatur HPI-Racing, przez co aukcje niektórych modeli kończące się powyżej 100€ nie są czymś nadzwyczajnym... Nie wiem nawet za bardzo, jak podsumować ten wpis, bo to że miniaturkę polecam, chyba nie ulega wątpliwości. Może po prostu zaproszę Was już do obejrzenia solowej galerii zdjęć tej przepięknej Celiki od HPI. Serdecznie dziękuję za uwagę, trzymajcie się!